Mathieu van der Poel won en Wout Van Aert eindigde tweede. Het was de blauwdruk van nagenoeg iedere veldrit dit seizoen. De twee tenoren zitten elkaar al van bij de jeugdcategorieën op de hielen. De voorbije jaren werd bijna iedere foto van een wereldkampioenschap gevuld met de kwieke kopjes van MvdP en WVA. Wout schreef drie titels op rij op zijn naam. Mathieu leek ongenaakbaar en de gedoodverfde favoriet. Maar…
Na de finish hadden de twee toprenners dezelfde boodschap, over druk en schouders. “Het voelt alsof er een last van mijn schouders valt”, aldus Wout Van Aert. “Er viel toch wat gewicht van mijn schouders toen ik over de aankomst reed”, aldus Mathieu van der Poel. Eigenlijk zeggen beide heren cyclocrossers dat de uitslag hen uitermate tevreden stelt.
Verlangen wat je niet hebt en hebben wat je niet verlangt
Mathieu zag al drie jaar lang dat iemand anders in een regenboogplunje rondreed. Hij werd ieder seizoen jaloerser en verbetener. De Europese titel was twee maal een schamele troost. Twee seizoenen op rij alles winnen en de hoofdvogel naar een ander zien gaan. Het deed de Nederlander twijfelen. Hoe zelfzeker hij op de fiets zat, zijn omgeving sprak meer en meer van een vloek op de wereldtitel.
Anderzijds kreeg Wout al twee jaar te horen dat zijn strepen niet geheel verdiend waren. Tijdens één wedstrijd was hij de beste, maar doorheen het seizoen werkte de trui als een lap op een stier. Iedereen sprong in zijn wiel. Verlies betekende: meer kritiek te verwerken krijgen. Falen was in de trui geen optie. Hij moest zijn status van wereldkampioen waarmaken. Het werkte meer en meer verlammend dan motiverend. Hij vluchtte naar La Mézière om zijn zinnen te verzetten.
Van een klotetrui gesproken
Wout was zijn trui helemaal zat, toen perikelen bij Veranda’s Willems-Crelan, zijn contract op de schuine kant zette. Ondoordacht en ongeïnformeerd fuseren met Roompot, vond Wout een vakantiepark te ver. Geen grifo of rhino was nog bestand tegen een uitschuiver bij de ploeg van Nick Nuyens. Als een zwaard van Damocles hing die verdomde sponsor en vermaledijde trui om zijn midden. De wereldkampioenentrui deed hem steevast denken aan zijn oude sponsor. Tabula rasa maken bij Cibel-Cebon lukte maar deels.
Nog maar zelden was verliezen de beste keuze voor twee renners. Wout had baat bij verlies om een lijn onder het verleden te kunnen zetten en om een nieuwe start te maken: een nieuwe trui en een propere lei. Mathieu had baat bij een nieuwe wereldkampioenentricot om geen Nys-complex te krijgen. De criticasters, de statistieken en de vloek tegenspreken met de pedalen.
Of hoe vijf horizontale lijnen in blauw, rood, zwart, geel en groen een streep kunnen trekken onder een torenhoge druk en last.
Dag druk! De Bogense kan niet altijd gespannen staan.
Fietspiratie 
1 Comments