Een seconde na de koers vlamt de renner over de meet. De pers vliegt als een mug naar het lampje. De renner puft en laat de torenhoge hartslag zakken.
Adrenaline giert door het lijf. De longen vliegen eruit. De bloedsmaak blokkeert je strot. Fucking hell.
Je lijf ergens naartoe geramd waarvan je niet wist dat het daarheen kon.
Weg in een tunnel, kom je, graag, uit de zone, waar je focus, zolang het moest, inzat.
In- en uitademen. Traag, maar zeker, loopt het beter. Een slok cola door je lijf. Een guts water over je kop.
Pff hijg hijg hijg. Flats. Snotfluim.
Rochel.
De renner hijgt uit.
De interviewer stelt een vraag. “Wat voel je nu?”
Ja, wat denk je?
De renner hijgt uit. De interviewer dringt aan. De renner brabbelt wat.
Iedere mens die een spurt heeft getrokken, kan na een minuut nog geen zinnig woord uitbrengen. Behalve water, eten of lucht, zijn de overige dingen bijzaak.
Uit beleefdheid en sponsorbelangen wordt de journalist in kwestie niet als een zoemende mug doodgeslagen met een mepper.
De renner hijgt uit. “Hoe voelt jouw overwinning?”
Alsof je iemand die het gras afrijdt, vraagt: “wat doe je?” Gewoon een stomme vraag. Dat zie je toch.
Geef je ogen de kost en aanschouw de pracht van de zelfkastijding die deze mens te zijner broodwinning trachtte publiekelijk vorm te geven middels een doorgedreven afmattende krachtinspanning in de vorm van een concours van draaiende wielen, die euforisch gelukzalig hormoon vrijmaakt of het altijd blijvend en knagend rotte gevoel van weer net niet. Zoals in alle voorgaande gevallen, een georganiseerde martelgang met gelaten afloop.
Het blijft mooi.
Beste journalist, jouw taak is niet om een vraag te stellen. Duw de microfoon onder zijn neus, maar niet te dicht. Laat hem of haar doen, registreer het zweet en de ontgoocheling, het geluk en de ontlading. Kijk naar het afgeleefde gezicht of de gladgestreken façade. Maar stel alstublieft geen stomme vragen.
Zonder vragen te stellen.
Zegt. Het beeld. Meer. Dan. Die. Ene. Vraag.
Dank.
Fietspiratie 