De Puy de Dôme stond in de jaren zestig, zeventig en tachtig meermaals op het Tourprogramma. Eddy Merckx kreeg er een slag in de buik. Poulidor en Anquetil vochten er schouder aan schouder een legendarisch duel uit. In 1988 zat de vulkaan uit de Auvergne voor de laatste keer in de Tour de France. Vandaag zal ie nooit meer wederkeren. Jammer genoeg.
Anno 2020 is de mythische berg in het Centraal Massief slechts één dag per jaar toegankelijk voor 300 ingeschreven wielertoeristen. Eind juni mag het bij het ochtendgloren weer even wel. De lokale wielertoeristenvereniging wist deze uitzondering te bekomen, want sinds 2010 is dit niet meer mogelijk.
Het departement en de regio beslisten om de berg te sluiten voor wandelaars, fietsers en auto’s, wegens te gevaarlijk. De steile continue afdaling van 10 à 13% is enkel voor hulpdiensten toegankelijk. In de plaats kwam er een toeristentreintje om te top te bereiken.
Deze berg beklimmen behoort dus vandaag tot nagenoeg een onmogelijke opgave. Om ingeschreven te geraken, geluk te hebben met het weer en slechts voor één mythische berg zo’n 800 à 900 kilometer te rijden, lijkt me nogal wat. De Puy de Dôme is overal in het landschap zichtbaar en is voor een wielrenner als een rode lap op een stier.
Onmogelijk?
Is er dan geen mogelijkheid? Strava geeft inkijk in de ritten van anderen. Sommige passages komen niet overeen met de geplande toegelaten toeristentochtdata. Dat wekt interesse. De geüploade ritjes van locals starten allemaal zeer vroeg in de ochtend. Een lokale Franse blogger schrijft ook dat hij tijdens de zomermaanden vroeg durft te vertrekken om toch naar boven te rijden. Enkel de fiets onder of over de bareel duwen en zwaaien naar de camera. Meer is het niet, aldus de blogger.
Ik moet zeggen, het gaat in tegen de regels. De opschriften zijn zeer duidelijk: het mag niet. Wat ik deed, is verboden. Ik werd ook gefilmd. De allereerste toeristentrein vertrekt om 9u. Zou ik iemand storen om 7u ’s ochtends?
Om dit te weten te komen, stond ik om 5u15 op en klom ik bij het opkomen van de zon op mijn fiets. Onderweg kwam ik net voor de bareel een witte bestelwagen tegen, met een badge opende hij de bareel. De onderhoudsman reed weg. Ik waagde het erop. In de klim kwam ik nog iemand tegemoet. De dame reed naar beneden. Ik ging aan de kant. Ik werd niet tegengehouden en ik reed verder.
Na een half uur stond ik op de top. Ik nam kwiek wat kiekjes en daalde in ijltempo weer af. Na veertig minuten was ik terug uit de no-gozone. Ik raad dit niemand aan. Iedereen maakt zelf uit of dit kan. Ik heb er geen spijt van. Mijn droom is zonder ook maar iemand te storen in vervulling gekomen. De Puy de Dôme beklimmen met de fiets. Gelukt.
Fietspiratie 