Smalle bandjes en twintig tandjes geven de fiets een identiteit. De stuurbocht en de shifters geven je handen ruimte om je in alle mogelijke bochten te wringen. De wielen lopen gesmeerd en de ketting klinkt verdraaid goed. Toch is er één ding essentiëler dan je denkt om jouw snelheid te bewaren op een fietspad. De redder bij een opengesperde mond tijdens het volle pond: je fietsbel.
Profs hebben zo’n zenuwachtig hoog toontje niet nodig om hun komst in het peloton te signalen. Als je echter gaat trainen is deze dertig gram extra geen tijdsverlies, maar een torenhoog verschil. Je krijgt begrijpelijkerwijs geen of minder gesnauw. Mensen herkennen de toon en gaan, als het kan, rechtser rijden. Het is een vorm van beleefd om gehoord te worden op een pad dat almaar smaller wordt.
Een koersfiets zonder fietsbel is eigenlijk uit echt den boze. Verplichten via de wet heeft minder effect dan volgend argument: als je tegen 35 km/h fietst en iemand fietst omzeggens dwars over het fietspad, roep je iets. De medefietser kijkt verbaasd om en je moet nog meer afremmen. Tot overmaat van ramp kan je nog nagesnauwd worden. Vaak omdat je geschreeuw niet hoorbaar is van ver. Koop een bel: dan moet je ongetwijfeld veel minder afremmen en zijn mensen normaliter gedweeër in het opzij gaan.
Deze fietsbel past op iedere fiets.
Wil je meer lezen? Like Fietspiratie op Facebook, volg me via Instagram of abonneer je gratis op mijn YouTubekanaal.
Fietspiratie 