“Tom Boonen komt eruit. Tom Boonen pakt nu over. Tom Boonen over Valverde. Tommeke! Tommeke! Tommeke! Wat doe je nu? Tom Boonen gaat wereldkampioen worden! Tom Boonen gaat wereldkampioen worden! Tom Boonen op één! Tom Boonen op één! Tom Boonen is wereldkampioen! Niet te geloven! Tom Boonen is wereldkampioen! Vijftig meter op kop en het is genoeg! Tom is wereldkampioen! Moeder we zijn nog niet thuis!”
Ik zat thuis voor de buis. Deze woorden blijven voor eeuwig in mijn geheugen gegrift. Michel Wuyts bracht op zo’n wijze een woordenwaterval naar buiten, dat ik zoveel jaar na datum, nog altijd halvelings klaarkom bij het horen van deze woordenbrij. Luister gewoon naar zijn ontploffing van enthousiasme. Simpelweg omdat hij daar als commentator zo oprecht met hen meevoelt.
“Dit is de straat waar de Duvel uit zijn Moortgat pist.”
Michel Wuyts maakte in de jaren negentig van de vorige eeuw ongetwijfeld de juiste keuze om het onderwijs vaarwel te zeggen. Zoals hij tijdens de koers uitspraken doet als: “de maitrise over zijn tuig”. Hoe hij platvloers Bargoens combineert met een elitair taaltje en zo in één klap de gehele Vlaamse en Nederlandse kijker meepakt en charmeert, is ongezien. Voor de klas was zijn “maitrise over het tuig” waarschijnlijk minder geweest.
Hij is zo gewend aan zijn habitat. Hij zit als gegoten in de commentaarcabine. Zijn stemtimbre galmt beter in dat oppervlakteniemendalletje, dan vanop het achterste van een motor. Voor de camera zie je soms zijn ietwat mensenschuwe trekjes bovenkomen, met een tikje autisme: “een prangertje”. Daar mist hij de flair en de uitstraling die Ruben Van Gucht met bakken heeft. Hij mist de vlotheid en natuurlijke rust die Karl Van Nieuwkerke vereenzelvigd.
Op het scherm straalt Michel zoveel zelfvertrouwen uit, dat hij haast arrogant overkomt. Zijn mondhoeken trekken dan ietwat gespannen bij elkaar: “een grimas”. Een verbetenheid die je in de microfoon van de commentaarcabine enkel hoort. Daar zorgt het voor: “spankracht”. José De Cauwer vult, op een elegante wijze, Michels lacune in. Met die twee blijf je waarschijnlijk drie jaar aan de klap. Met Josés aura blijft Michel ook met de voeten op de grond: “aiaiaiaiaiaiaiaiiaiiii”.
“Het is om duimen en vingers van af te likken.”
Het neemt niet weg dat Michel binnen intimi wel zijn warme zelve laat zien. Dat weet je gewoon. Want dat doet hij ook in zijn vak. De knipoog naar de renner of het schouderklopje achteraf, tonen zijn ingetogen respect voor hun “metier”. Dat woord gebruikt hij ook graag.
Altijd met een “soepele tred” voorzien Michel en José de koers van commentaar. Mijn liefde voor de koers neemt er keer op keer door toe. Ik ben nog één ondergewaardeerde figuur vergeten: Renaat Schotte. Hoe hij de geringe stiltes weet te vullen met een zee aan informatie, is “een echt huzarenstukje”. Langs regenweer en windvlagen kan de West-Vlaming zijn oog op de koers in ongeziene spanning omzetten.
“Straks trekken ze weer alle registers open.” Laat het voorjaar maar komen. Zij blijven: “een belangrijke pion binnen de strijd.” “In de wetenschap dat” we naar de koers zullen kijken. Hoe “chauvinistisch” het ook gebracht wordt. Op zondag wil ik me kunnen verliezen in de emotie van de koers en de lyrische waterval van woorden.
Jullie ook?
Fietspiratie 