Fietsen is een hondenstiel. Hittegolf, hongerklop, koudevlaag, windvlaag, lekke band, zandstorm, hagelbui, kettingbreuk, valpartij, botsing, achtervolging, hellingsgraad,… Tijdens de corona-maatregelen besef je eens te meer dat fietsen een bevrijding, een uitlaatklep en een goede vlucht is. Het maakt je hoofd leeg en het zorgt voor een betere mentale en fysieke gezondheid. Een fiets is zo trouw als een hond. Daarom fietste ik voor de gelegenheid: een hond aan de leiband! In de hoop een positieve noot te vinden in deze bizarre tijden.
Onze trouwe viervoeter voorzien van vier poten betekent vier keer op en neer door het Kiel, Wilrijk, Berchem en Mortsel. Het is donderdagnamiddag en ik heb de Grotesteenweg nooit eerder zo druk geweten. Op het fietspad rijdt een half peloton. In coronatijden is de fiets een zeer fijne tijdsbesteding voor heel wat mensen. Zo blijkt. Enkele onbekende kasseistrookjes, rustige zijpaadjes en binnenwegen later heb ik al twintig kilometer op de teller. De poten staan er. Het loopt lekker.
Langs de luchthaven van Deurne begin ik aan de kop. Ik fiets solo, dus ik heb de komende drie uur kopwerk. Via een mooie fietsstraat beland ik op het slechtste deel van de route. Het fietspad van de Drakenhoflaan, Borsbeeksesteenweg en de Robianostraat in Borsbeek ligt er vreselijk bij. In de Schanslaan is er beterschap op komst: wegenwerken. Via het smalste steegje van het land vorm ik de neus. De fietspadellende in Borsbeek is nog niet voorbij: de Herentalsebaan. Zoals ze in Antwerpen zeggen: “van den hond”.
De ogen en de oren van de stad
Tijd voor meer positieve paden: in de Granvellelaan, Adrinkhovenlaan en Eenamelaan probeer in één oogopslag het rechteroog van de hond te draaien. Na zowat dertig uur aan de verkeerslichten te wachten, fiets ik terug richting Deurne. Hier vorm ik de oren. De Arenawijk, het Boekenbergpark en de Unitaswijk: op korte tijd zie ik grote verschillen tussen verschillende stadsdelen. Ik passeer het huis van Bart De Wever. Zou de geparkeerde combi mijn tweede passage als een verdachte “onnodige verplaatsing” zien? De agenten zijn de broodnodige ogen en oren van de stad. Respect!
Ik versnel naar de leiband van de hond. In de Lange Beeldekensstraat besef ik na enkele huizenblokken dat ik hier niet tegen de richting in mag fietsen, zoals dat meestal wel het geval is. Te voet via het voetpad is vandaag ook geen optie, gezien de hysterische drukte in de smalle straat. Ik maak sneller dan gepland rechtsomkeer voor de les: less is more, more or less. Terug richting Stenenbrug. Ik blijf me verbazen dat niet iedereen zich hondstrouw aan de regels van social distancing houdt. Handen worden vlijtig geschud.
De rug van de hond gaat langs het prachtig vernieuwde fietspad op de Plantin en Moretuslei. De final touches zullen weldra worden aangebracht op deze ‘fietsboulevard’. Het is een verademing om te zien, als ik dit met vorig jaar vergelijk. Het Stadspark is gebruikelijk druk: joggen met doggen. Het Antwerpse Zuid is warempel geen m’as tu vu. Via Petroleum-Zuid krijgt dit hele verhaal letterlijk nog een staartje. Hier ligt het schoonste fietspad van ’t stad. En dan: de Schelde!
Uitlaatgas
De Kennedytunnel is zoals we al langer weten de anus van de hond. Over de gassen die hier worden geproduceerd, weiden we liever niet verder uit. Ook een poepzakje kan de stank des diesels niet wegmoffelen. Het is in een gestrekte draf terug naar de laatste poot. Met deze 54 kilometer kon ik in zo’n twee uur en een half mijn hond even uitlaten. Deze Strava Art was goed voor één keer. Ik zou zeggen: blijf bewegen, maar doe het veilig en met de nodige afstand.
Fietspiratie 