In een pre-GPS-tijdperk liet een renner zich leiden door wegwijzers, pijltjes en de raad van een maat. De ervaring ging samen met het kennen van de omgeving. Eens in een vreemde regio eropuit werd getrokken, deden kaarten, wegwijzers en goed geluk opnieuw hun deel.
Voor de meeste renners, wielertoeristen en fietsliefhebbers is dit verleden tijd. Ze volgen blindelings hun gps-toestel. Als het ding uitvalt, rijden ze verloren. Wanneer er een afslag gemist wordt, rijden we gedwee terug. De technologie heeft de aandacht voor de wegwijzers langs de kant doen verwateren. Tijd dat die dingen terug wat aandacht krijgen.
In Frankrijk startte het bedrijf Michelin, producent van autobanden en kaarten met het plaatsen van geëmailleerde wegwijzers. De borden werden met oog voor detail en precisie geplaatst op belangrijke kruispunten. Toeristische plekjes werden tevens voorzien van des bornes Michelin: statige betonnen palen met emaillen tegels.
Vanaf 1910, bij de opkomst van de auto, startte het bedrijf uit Clermont-Ferrand ermee. De Fransen namen het van de Engelsen over, die al langer zulke signalisatie aanbrachten. De borden waren voor Michelin aanvankelijk een win-winsituatie. Zij konden hun merk een gezicht geven: banden, wegwijzers en kaarten. De gebruiker was er enorm mee verder geholpen.
In Frankrijk zijn er nog enkele borden te bewonderen. In België vind je op schaarse plaatsen de invloed van het Franse bedrijf nog terug, zoals op de N639 tussen Neupré en Esneux in de Ardennen. Of niet ver van de Kemmelberg lezen we: ‘Plaque Michelin: Ossuaire Français du Mt. Kemmel’ met Franse vlaggetjes om het geheel af te werken. Een pijl die 2.5 kilometer aangeeft.
Verdwijning?
In 1971 nam de Franse staat het over, vanwege de enorme toename van het autoverkeer, de toegenomen snelheid, de komst van autosnelwegen, de uitbreidende weginfrastructuur en de gewijzigde visie van het bedrijf. In veel landen werd er vanaf de jaren 60 en 70 gekozen voor uniformiteit langs de weg. Door het eengemaakte lettertype, de standaard kleuraanduiding en het goedkopere materiaalgebruik moesten de bornes Michelin eraan geloven.
Vandaag worden de borden blootgesteld aan de aftakeling van de tijd. Toch blijven ze een getuige van een verleden waarin wegwijzers geen product waren van massaproductie in staal en ijzer. In die tijd keken automobilisten er misschien even doodgewoon naar, zoals wij vandaag naar een stalen plaat doen. Ik hoop dat ze gekoesterd blijven.
Fietspiratie 