Waar zijn vedetten zo tastbaar? Waar kan je het snot van zwoegende atleten tegen je broekspijpen voelen vliegen? Waar zijn modder, mortel en megavlotten zo’n onderwerp van discussie? Waar krijg je voor een appel en ei toegang tot alles? Waar smaken de mexicano’s smakelijker? Waar druipen hamburgers meer curryketchup tussen duim en pink? Op de cyclocross… het BK in Antwerpen… sfeerbeelden tussen selfie en nadar. Het heeft gesmaakt.
De eerste veldsterren die voorbijlopen, voelen nog de pré-startnervositeit. Ze hebben zich nog niet opgesteld voor een zoveelste fotoshoot des fans. Ook onze opwarming dient nog geperfectioneerd te worden. Rudi en Johan moedigen aan. Staat de smartphone op zelfontspanner? Staat de richting goed afgesteld? Is de lens hagelnet?
Check, check, check, check…
Niels Albert, de man die door hartritmestoornissen een punt moest zetten achter zijn te korte carrière, doet onze harten sneller slaan. Nu maakt hij er zich niet meer dik in. Hij heeft zich intussen kunnen bewijzen met nevenactiviteiten, van trainer tot analist. In zelfrelativering is hij nog steeds wereldkampioen. “Als dat ponton het houdt met mijn dikke pens, dan moeten de profs daar ook over geraken.” Nog altijd in topvorm!
Lucien Van Impe, de laatste Belgische Tourwinnaar, komt als fan kijken. Weinig fans weten de aimabele man van Impe te spotten. Maar wandelt niet incognito rond, maar begeeft zich en plein public. De omstaanders zijn intussen meer bekommert om de status des pintjes, dan de status des bolletjes. Het kleine gestalte vergezeld van een groot hart, met Lucien op de grote plaat. Het moet.
Wanneer de koers op zijn plooien valt, bewegen we ons richting podiumplein. De eersten aan de nadar krijgen een bevoorrechte cameraman voor hun neus. Gelukkig schuiven ze net op tijd naar voren. Wanneer Bart De Wever links verschijnt en hij het Belgisch volkslied tot twee maal toe mag meeneurieën, denken we: nunc est bibendum. Plots komt onze burgervader als een flits tevoorschijn. Nil volentibus selfiedum.
Aan de aankomst kabbelt iedereen zoals de Schelde weer rustig weg: richting feesttent, huis of partybus. Dan worden de prijzen uitgedeeld. In een minuut tijd verschijnen: Michel Wuyts, verscholen achter een muts en iets minder goed gemutst. Wilfried Peeters, verscholen achter een getelefoneerd telefoongesprek. En de redder des fotokaderlands: Paul Herygers, ver maar hijgend, aan zijn wagen. Hij moest lachen met mijn mop: “Hoe heet het achterste van de winnaar van vandaag?” “Gatlau!”
Last but not least, de dagwinnaar bij de profs: Laurens Sweeck. De zandman van Schriek die kortgeleden afscheid nam van zijn geliefkoosde opa. De overwinning verzacht als een zeem. Straffe prestatie. Voor een kiekje met Laurens wachten we al een week. Wijken deden we niet. De bewegingen van de driekleur analyseren we als gedegen schermers. Voor, achter, en garde… links, yes! Merci, Laurens!
Merci, cyclocrossers, hamburgersamenstellers, paaltjeskloppers, lintjesspanners, touwjeshouders, bandjescheckers, mexicanomakers, pintentappers, beeldschermbrengers, pontonduikers, colaflesopendraaiers, Lau, Lucien, Niels, Paul, Bart, Rudi en Johan. BK Cyclocross op Sint-Anneke: het was een waar hoogst(r)andje.
Fietspiratie 