Op het strand of aan het zwembad kijken mensen je raar aan. Een gekrompen T-shirt en ze hebben de permanente mouwtjes meteen opgemerkt. Gebruind en getaand op je voorhoofd en je kuiten. De rest van je lijf is zo bleek als een velletje papier. Het bepaalt de identiteit van een pedaleur de charme. Het dient gekoesterd te worden: het lichaam als getekende tempel.
De zon doet zijn werk. Het is een selectief proces. De dijen van een renner zijn metriek afgebakend. Zo bruin als een Zuid-Europeaan van enkel tot bovenbeen en zo wit als een A4-tje tussen middel en nek: dat is het lot van de renner. Zonnecrème kan het bruinen vertragen en het verbranden voorkomen. Maar verder moet je het zwart-witte erbij nemen.
Weinig sporten tekenen je lichaam zo kenmerkend. De spieren van het bovenlichaam zijn bij de meeste renners weggeëbd door het vermaledijde duwen op de pedalen. De dijen en kuiten blinken uit tot ware bodybuilderbenen. De bast heeft bij momenten de look van een wasbord uit de jaren stilletjes. Ribben steken uit je lijf alsof je al dagen geen eten meer zag.
Schoonheidsprijs
Het rennerslichaam verdient de schoonheidsprijs waarschijnlijk niet. Toch is de renner er vaak mee bezig. De spiegel is confronterend. De schaamte bij het vetrolletje teveel, wordt al snel opgemerkt in het overstrakke lycra van nek tot bovenbeen. In het peloton is de dikke reet meteen gesignaleerd. Het lachje achter het vuistje is ongepast maar veelzeggend.
Enkel een renner vindt zijn of haar lichaam mooi. De buitenwereld weet niet wat we daaraan aantrekkelijk vinden. We wanen ons soms tussen een stel dames op een catwalk of boys uit de fitness die elkaar keuren en de concurrentie afmonsteren.
Het gewicht, de streepjes en het soms uitgemergelde lijf spelen een rol in het leven van heel wat renners. Dus aan alle niet-fietsers: wij vinden het lijf dat we hebben buiten de fietscontext ook afgrijselijk. Binnen de fietswereld zijn we er fier op en willen we het des te meer extra in de verf zetten.
Opdat onze strepen zijn verdiend.
Fietspiratie 