Neem een muntstuk van een halve euro uit Slovenië. “Oj Triglav, moj dom”, is het opschrift. “Oh, Triglav, mijn thuis”, is ook de beginregel van een Sloveens liedje. In de vlag en het wapenschild van Slovenië is de berg opnieuw verwerkt. De bergen hebben dus een prominente rol in de Sloveense cultuur. In het Nationaal Park Triglav ligt de driekoppige berg: het hoogste punt van Slovenië, met 2864 meter hoogte.
Niet ver daarvandaan ligt ook Mangart: met 2677 meter hoogte, niet zo bijzonder. De route naar de berg is dat met alle superlatieven wel! Sprakeloos zal je de top bereiken. De weg is met 2055 meter de hoogste weg van Slovenië. Starten doe je in Bovec op 440 meter. Eindigen doe je 24.7 kilometer later. Eerlijk gezegd, ik ken weinig beklimmingen die mooier zijn om te beklimmen per fiets dan deze.
De aanloop naar de beklimming is glooiend. Door de vallei van de Koritnica gaat de weg op en neer. Tussen de twee en de zes procent krijgen je benen nog wat zuurstof in de aanloop naar Pod log Margartom, de eigenlijke voet van de beklimming. Vanaf dit dorp nemen de percentages alleen maar toe. Je begeeft je na dit dorp nog steeds op de verbindingsweg met Italië en de Passo del Predil. Na Strmec is het nog twee kilometer en dan sla je rechtsaf.
Tol?
Vanaf de afslag loopt de weg smal en stevig bergop. Het tolhuisje laat fietsers gratis passeren. Het is gelegen op 1280 meter en dat wil ook zeggen dat de top op 9 kilometer van dit punt ligt. De weg in het bos versmald. Het asfalt is uitstekend. De bomen verdwijnen en enkele frisse tunnels boren zich door de berg. Een tegenligger claxonneert om zijn passage kenbaar te maken.
De bomen verdwijnen en het uitzicht over de vallei wordt majestueus. Soms kijk je naar beneden en besef je dat de weg tegen een steile afgrond aangebouwd werd. Dat is even slikken. Om snel hoogte te winnen, gaan twee tunnels dwars door de berg. Op je gps-toestel zie je dat de weg boven en onderlangs gaat. Hoe ingenieurs dit klaarspeelden, is een huzarenstukje.
Aanleg
Enkele bochten werden in ruwe keien aangelegd, om bestand te zijn tegen erosie van het aflopende smeltwater in het voorjaar. Om maar aan te geven, hoe de arbeiders tegen de krachten van de natuur moesten vechten tijdens de aanleg van deze doodlopende Sloveense beklimming.
De weg flirt ook heel de tijd met de Italiaanse grens. Het duidt het strategische belang van de bergweg aan, die in 1938 werd aangelegd. Net voor de Tweede Wereldoorlog vormde dit ook de grens tussen Joegoslavië en Italië, twee vijanden van elkaar. In WOI lag de Passo Predil op het Isonzofront. Met het drielandenpunt in de buurt, heeft dit gebied altijd een kruising tussen culturen en landen gevormd.
Wanneer je het hoogste punt van de beklimming nadert, ligt de weg bezaaid met steengruis. In november 2000 schoof een deel van de berg de afgrond in. Sindsdien blijft dit stukje weg onstabiel. Kort erna, maakt de weg een lus. Deze is slechts in één richting in tegenwijzerzin of linksom te berijden. Hierdoor zijn er geen opstoppingen op de top en is er ook geen afgrijselijke parking. Wagens staan langs de kant van de weg. Hier ben je boven.
Van de kaart
Hierboven kan je genieten van een prachtig uitzicht. Je ziet de Julische Alpen in al zijn pracht en praal. De berg Mangart ligt dreigend te wezen met zijn steile bergflank. Italië ligt achter de horizon in het noordwesten. De afdaling is even geweldig. Ik behaalde hier voorlopig mijn topsnelheid van 101.9 km/h.
Op de kaart ontdek je de ligging:
Fietspiratie 